gözlerimi kapattığım her karanlığa sızıyor ışık
başkalarının aynasında nasıl tutunuyor bir yosun gibi.
gözlerimi kapattığım her zamana sızıyor ışık
kimse oluyor, dün var olanla yoksun gibi.
biri bana izlerini bıraksa içim acır ,
hangi duvarımda taşısam yıkılır gölgesini…
gözlerimi kapattığım her geçmişe sızıyor ışık
boğum boğum bir gökkuşağı eskisi…
başı ezilmemiş bir umut oluyor bütün yollar
dönüp gitsem damarlarımda taşırım bütün zehirini .
elini tutsam yanı başımdaki gölgemin
azadını isteyecek yaşamak için kendi seçimini,
oysa ışığın yazgısıdır onu bana prangalayan,
anlatsam anlamaz hiç öğrenmedi benim dilimi .
gözlerimi kapattığım her bana sızıyor ışık
kesilmiş damarlarımdan sızıyor ışık her yana .
yavaşça alıyorum onu içeri
kendi girdabında boğulmaktır ışığın kaderi.
Dinçer Yurttaş 