Eğik Zaman

Kendini neşreyler, bahara erişen çiçek
Kendine gül edinir, cemreye kavuşan diken
Ah, kendine kanamaz akıp giden su.
Nasıl da ateş yiyicidir, dalında yediveren
nasıl da semah eder günebakanlar
Ah, kendini anlatamaz girdabında su.
Böyle büke büke eğik bir zamana dönüyor hayat
Sonra pay ediliyor yeryüzünün bütün çocuklarına.
Sözüm yalnız yüzlerin aynası olsa kırılsa, ufalansa
Bir kuş sürüsünün gagasında kanatlanıp havalansa
Ah, belki bir duaya denktir bu.
Eğik zaman,
Döndürüp durur seni geriye
Nefesin soğuyup boşluğa düştüğünde
Ve nerden okursan aynıdır Sus da Ses de.