“Özgür”e
Ne zaman düşürdün kim bilir soru işaretlerini
Şüphelerini, endişelerini.
O kara yüzden, belki de bu yüzden
eksik olmadı o gülüş.
Harami kapılarına dayandın
Dedin ki kırk dokuz elli işte geldi deli
Korktular mı bilmem senden
Ama kıskanmışlardır yaşam sevincini
İnadını , direncini.
Düştüğün yerden kalkmasını bildin,
Sırtında taşıdın hep evini,
geçtiğin yerleri “yol” belledin,
belki de bekledin kimbilir birilerini.
Yetimlerin kedi olduğu
Bir miskinler evi gibi için.
Duvarlarında geceleri içtiğin yıldızlar
Dudakları annesinin memelerinden hiç ayrılmamış
Kaç çocukla büyüyorsun kim bilir?
Sürgünden döndüğünde tanımasa da seni
Bütün çiçeklere saksı ediyorsun evini.
Bundandır koynundaki toprak kokusu
Yağmur çağıltısı, bahar çağrısı.
Bütün günler eşit değil
Kimi yaşanmamış bile sayılır.
Ama işte geldi
Kırk dokuz- elli
Yeniden doğ ama yine sen ol.
Afilli, neşeli, deli….
Dinçer Yurttaş 