İki nehir tuzlu bir ağızda birleşir,
İki gölge zifiri karanlıkta,
İki yol döner kavşakta,
İki demir kaynakla birleşir,
İki ağaç rüzgarla,
iki söz bir ekle.
İki gün bir gece ile birleşir
iki yaz bir kışla
İki tam bir noksanla
İki insan birleşmez
ya kesişir ya katışır.
Düşmüşler İçin
Bize sabah getiren gece bir yerde tökezleyip düşmüştür.
Herkes kuyudan çıkarken bize kısa bir ip düşmüştür.
Başaklar eğilmiş, mumlar erimiş, ermiş her şey kemale
Bizim derdimize çare bir acemi tabip düşmüştür.
Sandık devri devran döner, gelir bahar yine yeniden
Bize sonbahar ile kış ayrılmaz bir tertip düşmüştür.
Derler ki yazılan gelir başa, kaderdir itirazsız yaşa
Elaleme usta hattat, bize titrek bir katip düşmüştür.
Boş ver , aldırma bu hayat uyanacağın bir düştür
Açgözlüye göz yummak bize vacip düşmüştür.
Kalk, diren dedik; yenilir belki bu sefer felek
Düzen böyleymiş, doğan rahimde mağlup düşmüştür.
Sen güne nereden başlıyorsun, ben aynasız bir sabahtan mesela
tütsülenmiş bir gökten, çıkmaz bir sokaktan, tanrısız bir duadan
ayıpsız bir küfürden, ümitsiz bir düşten…
Sen güne nereden başlıyorsun, ben sahipsiz bir köpekten mesela
eşiksiz bir evden, gürültülü bir sessizlikten, tok bir yoksulluktan…
Sen güne nereden başlıyorsun?
insan iki kere doğar, biri annesinin rahminden,
biri de her sabah kendi kendinden; utananlar için ne büyük mükafattır bu,
bir sigarayı başka bir sigaradan yakar gibi zifirden
tekrar tekrar doğurmak mağlubu.
Bir gece gibi aklanır içinde kararan ve eğer unutmayı öğrenirsen
yorulan, kırılan, dağılan ne varsa kusarsın sabaha.
Sen güne nereden başlıyorsun?
Biri saadetini yitirmişse, göğünü düşürmüşse, kaybolup gitmişse
alır mısın onu içeri, yoksa kendi saadetini, göğünü, yolunu
çoğaltıyor musun başkalarının göze görünmezliğinde.
Aslında durup beklesen göreceksin, çürüyen bir meyveden
nasıl filizlenir bin dallı bir ağaç, bir taşın gözünden nasıl fışkırır
kayaları çakıl eden bir nehir,
bir kuş yuvasında nasıl çoğalır kanat kanat
yoktan gelmez elbet ama kendinden dönüşür durur hayat.
Sen güne nereden başlıyorsun?
Yorgunluktan diğerine yaslanmış evlerin, boyası dökülmüş
içi paslanmış demirlerin, yıpranmış, pörsümüş kumaşların
hatıralarını anımsamadan, unutup geçiyor musun sokakları?
Değerli diyor musun bir çocuk telaşıyla sadece senin olana.
Oysa insan kaybetmekten korkar bilir misin; ayıbını, eksiğini
suçunu, hatasını sahiplenir, bir sır gibi tutar aklında.
Yine de sinesinde olanı insan kendi bilir ve hepimizin
onulmayacak yarası, dinmeyecek acısı budur.
Sen güne nereden başlıyorsun?
Ben güne büyük bir azimle, tedirginlikle, bile bile
kendimi öldürmekten başlıyorum.
umduğu, umman gördüğü, düşlediği, deniz bildiği
eğilip hayat içtiği ne kadar su varsa onu onda boğuyorum.
Sormakta haklısın, yeniden doğmayacağını bilsen öldürür müsün?
yitirip bulamayacağını, gidip dönemeyeceğini,
körelip kesemeyeceğini, kuruyup yeşeremeyeceğini.
soğuyup taş kesileceğini bilsen öldürür müsün?
Sence biliyor mudur bir tırtıl döneceğini bir kelebeğe,
nasıl şaşırıyordur kim bilir gündüz doğuran bir gece.
Şüphesiz kesinlikler, mutlak sonlar, değişmezlikler
Cebren sıkıştığımız ne varsa değersizleştirir bu endişe.
Sen güne nereden başlıyorsun?
Hiçbir günün ertesi yoktur ve onca zaman
takvimlerden sadece dünü kopardım ben
geçmişi eksiltmek için.
Büyük rüzgarları, fırtınaları bekledim.
Gövdesinden yaralı uçurmalar, çamlıcalar, kadırgalar
çürüyen bedenler arasında bekledim.
Biliyorum, gelmeyecektin çünkü sesim
İnceltilmiş yalanlar söylerken kısılıyordu.
Sözcükler dudaklarımdan değil
Gözlerimden ellerimden dökülüyordu.
Hiçbir günün ertesi yoktur ve onca zaman
Hep aynı günü yaşadım ben.
Senin gülüşün soldu, yüzün eksildi, bedenin soğudu.
Güzel isimler buldum çıkmazlarımıza.
Camlara selam veren bulutlar,
kuş evleri, yalın ağaçlar, yorgun kaldırımlar
tüm benzetmeler anlamını yitirdi.
Sahici acılar edindim o yüzden.
Hiç olmamış gibi de yapılmayacak türden.
insan sevişerek çoğalıyor elbette
neyi çoğalttığımı ve neyle seviştiğimi bilmeden
bırakıyordum kendimi kör kuyuların içine.
Bunu yaparken de sokak lambaları yanıyordu.
Öğrendim insan sıradanlaştırdığı şeylerden
utanmıyordu.
hiçbir günün ertesi yoktur ve onca zaman
duraklarda, iskelelerde, vapurlarda,
trenini yitirmiş istasyonlarda,
yağmurdan kaçanların
sığındığı saçak altlarında bekledim seni.
Biliyorum, gelmeyecektin çünkü
Kusacak bir öfken yoktu senin.
Eksildiğin, yenildiğin, geri istediğin
bir şey de yoktu bende.
Belki sadece tozlanmış bir isim zihninde.
Oysa aşk gibi geliyor insana yaraları …
telaşlı bir kuş uçuşunda kaçıp gidecekmiş gibi canı
tutmak istiyor onu içinde.
Şimdi upuzun yatıyor zihnimde
Kimbilir hangimizin
Bu düellodan arta kalan cesedi
Bazen bir ünlem bazen de soru işareti.
Güneş kar topluyor.
Sokaklarda kör edici bir ışıltı.
henüz daha çocuklar çıkmamış
Gülüşmeler, haykırmalar savrulmamış.
Koşar adımlarla büyümemiş hiç kimse.
Yollarda dudaklarındaki sıcak nefesi
Eve taşımaya çalışan insanlar.
Kimi bir tütün yangınına sığınmış
Saklıyor kalbindeki ateşi
Kimi silmeye çalışıyor sanki ayak izlerini
öyle naif ve yokmuş gibi basıyor.
Derdin ya hani,
Herkesin kalbinde bir japon balığı yaşar
Bir gün ters döner ve ölür.
Çünkü senin akvaryum dediğin bir yalnızlık gölüdür.
Günler de böyle yitirilir.
Güneş kar topluyor.
Üşüyen ellerini kendi koynunda ısıttı.
Biraz sarhoştu belki de
Dün gece ay ışığı içmişti.
Kimi parıltılar içinde yalnızdı
Kimi karanlıklar içinde.
Kardan adam gibi kıyameti ayakta beklemek
belki de kaderinde bu vardır insanın.
Yavaş yavaş erimek
ve karışmak sulara,
Kara ve kör iki göz bırakarak ardında.
Hani, derdin ya
herkesin kalbinde bir japon balığı yaşar.
Bir gün ters döner ve ölür,
Bir yol bulup akamazsa
İrinden bir göle benzer ömür.
Güneş kar topluyor.
Hiçbir ikilem aklamaz bizi
hiçbir tezat güzelleştiremez.
Korku usta bir işçidir.
İnce ince işler seni demire bile
Yüzünde bir tebessümle
Hani derdin ya
herkesin kalbinde bir japon balığı yaşar
ve intihar düşü kurarken ölür.
Büyük rüzgarların sağır edici bir yanı vardır,
Denizlerin mavi bir karanlığı,
Yağmurlar çürütür bazen filizlendireceklerini.
İnsan düşünür durur yıllarca
Neden kendi kendini zincirleyeceğini.
Dokunup durmak isterken birilerine
zırhtan bir kabuk edineceğini.
Herkes acemi doğmaz hayata
Kimi denizi kabuğundan çıktığında bulur,
kimi sahiptir konacak bir dala, uçacak bir göğe
Hiçbir yere gitmek istemeyenin bir yuvası
Gezip duranların da bir sılası olur.
Bilmiyorum nerden düştük
Ortak soruları olanların
ortak yanıtları olacağı yanılgısına.
Belki bu yüzden
yanıtlamadık hiçbir şeyi
Yıllarca durup da yan yana.
Fazla olanın hep bir eksiği vardır,
Az olanın bitmez bir utancı
Tamamlamadan dururlar birbirlerini
oysa var mıdır geceye karışmamış bir gün
belki bu yüzden uzak, boynu bükük ve küskün
durarak düşürüyorduk gölgelerimizi
diğerinin aydınlığının üstüne.
Titrek kalbimizin yalanlar söylemesine
izin verdik kendi kendine
Öğrendik ve artık biliyoruz
başkasından ayrı düşen
yabancılaşır önce kendine.
Küçük şeyler bozuk paralarla alınmaz
en azından her zaman,
Bütünlemese de olur kendini.
Bazen bir fırtınada
bir gökkuşağıdır fazla olan.
Bazen kendini kendiyle tamamlar
eksik olan.
Yalnızlık öyle adaletlidir.
gitme vakti geldiğinde
bırakır akıntıya kendini
kış uykusuna yatmış kaplumbağalar.
Oysa telaşlıdır sevişmek
Sanki ertesi yokmuş gibi.
Biliyorum, kimi dünleri unutmak
kimi aklında tutmak ister.
Bütün fırtınaların sağır edici bir yanı vardır.
“Özgür”e
Ne zaman düşürdün kim bilir soru işaretlerini
Şüphelerini, endişelerini.
O kara yüzden, belki de bu yüzden
eksik olmadı o gülüş.
Harami kapılarına dayandın
Dedin ki kırk dokuz elli işte geldi deli
Korktular mı bilmem senden
Ama kıskanmışlardır yaşam sevincini
İnadını , direncini.
Düştüğün yerden kalkmasını bildin,
Sırtında taşıdın hep evini,
geçtiğin yerleri “yol” belledin,
belki de bekledin kimbilir birilerini.
Yetimlerin kedi olduğu
Bir miskinler evi gibi için.
Duvarlarında geceleri içtiğin yıldızlar
Dudakları annesinin memelerinden hiç ayrılmamış
Kaç çocukla büyüyorsun kim bilir?
Sürgünden döndüğünde tanımasa da seni
Bütün çiçeklere saksı ediyorsun evini.
Bundandır koynundaki toprak kokusu
Yağmur çağıltısı, bahar çağrısı.
Bütün günler eşit değil
Kimi yaşanmamış bile sayılır.
Ama işte geldi
Kırk dokuz- elli
Yeniden doğ ama yine sen ol.
Afilli, neşeli, deli….
Yağmur erken yağdı
ve söküldü duvarlardan astığımız afişler.
Sessiz sokaklardan döndük geri
tren raylarından
ve kaçarak ışıklardan.
Polis sirenleri, sis çanları
Bilmem, belki de bizi arıyorlardı.
Birbirimizi bir sokak ayrımında bıraktık,
her biri ayrı bir hayata çıkıyordu.
Yağmur erken yağdı,
Belki göremedin
Buğulanan gözlüklerinden ağladığımı
Sis çanları arasından seni çağırdığımı.
Korkak bir çocuk girmişti aramıza
Yüzüne kaç kez tükürdüm aynalarda.
Uyur gibi öldürdü beni.
Yağmur erken yağdı,
Kana bulanmış gibi akıyordu
duvardaki yazılar.
Harfler birbirine karışıyordu,
yaşasın istiyorduk çoğu kez
neyi istediysek kahroluyordu.
Herkes en yakınındakine sığınıyordu.
kalbim bütün evren için atarken
ruhum kan kaybediyordu.
Bir tren bizi umursamadan geçiyordu
Sis çanlarının içinden
Bizi kimse duymuyordu.
Duymuyordun…
En iyi sığınak inkar etmektir kendini
Kaba hatlarını inceltmek
Kabahatlerini görmezden gelmektir.
Bir gök kuşağı çizmek için havaya
Püskürtmek nefesini
Ve bir daha hiç görünmemektir.
Dedim ki Yusuf’a
çöller aydınlık ve soğuk yerler
Gece yıldız düşerken kuyuna
Bunu unutma…
İnsan her parıltıya aldanmamalı,
Her ışığı karanlıktan kutsal saymamalı.
Belki de bu yüzden
Kaçmakla kurutulmadı, kurtuldu kaçmaktan.
Düzgün bir çizgide yürümez zaman
Aşk da öyle hayat da
Paslanır, kıvrımlanır, düşer gerisin geriye
uyanmaz bazen de o karanlık dehlizde
Unutulayım ister hatırlanayım diye.
Ey insan, unut sevdiklerinin yüzünü
Unut içinde biriken hüznünü
yeniden yeniden affedebileyim diye.
Yaşamı bir rüyada arıtayım diye.
Sonra durdu…
Aynalardan geçer mi bu uyku
Hatırlar mı ağulu dudaklardaki zehri?
Biliyorum hafızası yoktur aynaların,
Bir hoş geldin ile karşılar terk edişleri.
Eğildi başı,
Yeni öldürülmüş kır çiçekleri gibi,
Kızardı yüzü
Kanlı gömleklere sarılmış gibi ,
Saklanamaz dedi içinden
Bu gün ortasında kırmızıya dönen.
Vazgeçerek de savaşılır
amma illa ki önce kendinden…
Korktu
Kuyusundan hiç çıkmadı belki de bu yüzden .
Dinçer Yurttaş 