Avuntu

Diyorlar ki

Tanrı var.

Kör, sağır , suskun

Ama var.

Ağını örmüş bir örümcek gibi

Bekliyor kıyameti.

Diyorlar ki

Tanrı var,

Kör, sağır, suskun

Ama var.

Belli ki öylece seyretmek

Onun marifeti.

Diyorlar ki Tanrı var

Kör, sağır, suskun

Ama var.

Esmer

Yağmur bütün kedileri kaçırmıştı,

Kara bir bulut gibi uzanmıştım göğün yüzüne,

Yıldızlar silinince biter yaz,

Berraklığını yitirir karanlık, puslanır.

Bir yerde unuttuğumuz rüyalar hatırlanır.

Saçıp savurduğumuz insanlar.

Onlar da kabahatlidir elbet, yine de

Suyun yüzünde kalmak,

İyileşmeyen bir yara gibi kanamak,

Vazgeçmeden tutunmak bir sanattır.

Bak, girdiğim denizin tuzu var tenimde,

Güneşin esmerliği…

Nasıl da siniyoruz birimiz diğerine.

Yağmur bütün kedileri kaçırmıştı.

Sokaklarda serseri bir su

Akıp gidiyordu denizine.

Yer çekimi çiziyordu her şeyin yolunu.

Düşmek bu yüzden kolay

Kalkmak bu yüzden zordu.

Şefkatin de bir alaycılığı vardır,

Bir zehir gibi fısıldanır

Seni iyileştirdiğini sandığın sözcükler.

Oysa bitip gitmiştir sabır,

Kendini inandırmayı da beceremezsin,

Başkaları katılaşır, eşyalaşır;

İçindeki boşlukların bir köşesinde

Yığın yığın, toz toprak içinde.

Yağmur bütün kedileri kaçırmıştı,

Yıldızların ışıltısı berraklığını yitirmişti.

Ağaçlar yaprak üflüyorlardı rüzgara,

Bu çıplaklığa inat,

Maskeleniyordu hatırladığım ne varsa.

Belki bu yüzden unutmak istiyorum.

Acı çekerek ölmesin

Elimin değdiği hayat.

Hengame

Bir şehrin bütün sokakları çıkmaz olur mu?

Oysa uçurum var diye geldim ben buraya.

Yolların kimsesi varmış ve belki

Bu yüzden gidiyor hepsi bir kapı ağzına.

Neyi fısıldadım kendi kendime?

Cebimde bir anahtar olmalı…

Bütün sokakları açmalı çevirince.

Bıkkın bir eşkıya gibi geldim bu şehre,

Dağlardan yuvarlanan bir taş gibi savruk .

Bütün silahları teslim ettim, aklım dahil.

Yoksa hangi kuş yuva yapar tüten bir bacaya?

Göğü çekilmiş işte belki de bu yüzden

İhtiyacım kalmamıştır kanat çırpmaya.

Bir şehrin bütün sokakları mı çıkmaz olur?

Kâğıttan bir gemiyle geldim ben buraya

Yırtıp attım, geri dönemem…

Eğildim gölgemi aldım düştüğü yerden

Güneşli bir akşam üstüydü ve

Olduğundan daha uzundu gövdem.

Gördün mü bak yalnızlıkmış seni bekleyen hengame,

Söyle bakalım nasıl çıkacaksın bu labirentten?

Konuşmuyordu, öylece durduğum yerde bekledi

biliyordum, gece olunca o da gidecekti.

Güneşe Adanan Çiçekler

Güneş büyüyerek doğar,

ve çocukken henüz

kanatır karanlığını gecenin.

karanfiller, gelincikler ve güller

halay çeker gibi dizilirler

al kanı içerek memesinden

her sabah yeniden dirilirler.

Güneş büyüyerek doğar…

Medea

siyah, bir seyyah için silinmiş bir haritadır,

beni yıldızlı bir gök ile uğurla.

biliyorum, şaşıracağım yolumu yine de

belli belirsiz bir aşkla.

bazen gölgelenirim ve toprak

filizlendirir tohumlu bir afyonu kalbimden

diner acılarım belli ki aldanarak.

gece, aynaları öldürür

karanlık kusar, ta ki kırılana kadar.

beni yıldızlı bir gök ile uğurla,

en mahrem yerlerindeki ışıkla.

su hangi avuçtaysa onun denizidir,

bir damlada saklıdır o koca derya.

siyah, bir seyyah için silinmiş bir haritadır,

bana gökten bir mücevher kopar da ver

merhamet et, adımla çağır.

bu kirli bedeni ışığınla yıka

bir çamurdan yapılmıştır ve sürgün

yalnız aşkla katlanır yalnızlığa.

Yağmuru Beklerken

Bu sabah da o gök denizinde yüzdüm

heyhat kuş oldum kanat çırptım.

Bir balığın çırpınışı gibi bekledim yağmuru

bekledim gökten düşecek can suyunu,

balıklar, kuşlar, kediler, köpekler

bütün mahlukat koklar da havayı

insan anlamaz dilinden, bekler de bekler.

Bu sabah da bulutlar bütün izleri sildi

Unuttum ben de kimdim, adım neydi

Bekledim bana gelmesini unuttuklarımın

Ama belli ki onlar da beni yitirdi.

Bir gölge gördüm bir ara açılınca bulutlar

Suya düşmüş, ıslak bir bendi

Biraz silik, biraz sinik, biraz da tedirgindi.

Yitip gitti gagasında bir kırlangıcın

Yağmur yağıyordu deniz gök, gök de denizdi.

Katışmışlar

İki nehir tuzlu bir ağızda birleşir,

İki gölge zifiri karanlıkta,

İki yol döner kavşakta,

İki demir kaynakla birleşir,

İki ağaç rüzgarla,

iki söz bir ekle.

İki gün bir gece ile birleşir

iki yaz bir kışla

İki tam bir noksanla

İki insan birleşmez

ya kesişir ya katışır.

Şeyh Mağlup Divanı

Düşmüşler İçin

Bize sabah getiren gece bir yerde tökezleyip düşmüştür.

Herkes kuyudan çıkarken bize kısa bir ip düşmüştür.

Başaklar eğilmiş, mumlar erimiş, ermiş her şey kemale

Bizim derdimize çare bir acemi tabip düşmüştür.

Sandık devri devran döner, gelir bahar yine yeniden

Bize sonbahar ile kış ayrılmaz bir tertip düşmüştür.

Derler ki yazılan gelir başa, kaderdir itirazsız yaşa

Elaleme usta hattat, bize titrek bir katip düşmüştür.

Boş ver , aldırma bu hayat uyanacağın bir düştür

Açgözlüye göz yummak bize vacip düşmüştür.

Kalk, diren dedik; yenilir belki bu sefer felek

Düzen böyleymiş, doğan rahimde mağlup düşmüştür.

Zifir

Sen güne nereden başlıyorsun, ben aynasız bir sabahtan mesela

tütsülenmiş bir gökten, çıkmaz bir sokaktan, tanrısız bir duadan

ayıpsız bir küfürden, ümitsiz bir düşten…

Sen güne nereden başlıyorsun, ben sahipsiz bir köpekten mesela

eşiksiz bir evden, gürültülü bir sessizlikten, tok bir yoksulluktan…

Sen güne nereden başlıyorsun?

insan iki kere doğar, biri annesinin rahminden,

biri de her sabah kendi kendinden; utananlar için ne büyük mükafattır bu,

bir sigarayı başka bir sigaradan yakar gibi zifirden

tekrar tekrar doğurmak mağlubu.

Bir gece gibi aklanır içinde kararan ve eğer unutmayı öğrenirsen

yorulan, kırılan, dağılan ne varsa kusarsın sabaha.

Sen güne nereden başlıyorsun?

Biri saadetini yitirmişse, göğünü düşürmüşse, kaybolup gitmişse

alır mısın onu içeri, yoksa kendi saadetini, göğünü, yolunu

çoğaltıyor musun başkalarının göze görünmezliğinde.

Aslında durup beklesen göreceksin, çürüyen bir meyveden

nasıl filizlenir bin dallı bir ağaç, bir taşın gözünden nasıl fışkırır

kayaları çakıl eden bir nehir,

bir kuş yuvasında nasıl çoğalır kanat kanat

yoktan gelmez elbet ama kendinden dönüşür durur hayat.

Sen güne nereden başlıyorsun?

Yorgunluktan diğerine yaslanmış evlerin, boyası dökülmüş

içi paslanmış demirlerin, yıpranmış, pörsümüş kumaşların

hatıralarını anımsamadan, unutup geçiyor musun sokakları?

Değerli diyor musun bir çocuk telaşıyla sadece senin olana.

Oysa insan kaybetmekten korkar bilir misin; ayıbını, eksiğini

suçunu, hatasını sahiplenir, bir sır gibi tutar aklında.

Yine de sinesinde olanı insan kendi bilir ve hepimizin

onulmayacak yarası, dinmeyecek acısı budur.

Sen güne nereden başlıyorsun?

Ben güne büyük bir azimle, tedirginlikle, bile bile

kendimi öldürmekten başlıyorum.

umduğu, umman gördüğü, düşlediği, deniz bildiği

eğilip hayat içtiği ne kadar su varsa onu onda boğuyorum.

Sormakta haklısın, yeniden doğmayacağını bilsen öldürür müsün?

yitirip bulamayacağını, gidip dönemeyeceğini,

körelip kesemeyeceğini, kuruyup yeşeremeyeceğini.

soğuyup taş kesileceğini bilsen öldürür müsün?

Sence biliyor mudur bir tırtıl döneceğini bir kelebeğe,

nasıl şaşırıyordur kim bilir gündüz doğuran bir gece.

Şüphesiz kesinlikler, mutlak sonlar, değişmezlikler

Cebren sıkıştığımız ne varsa değersizleştirir bu endişe.

Sen güne nereden başlıyorsun?

Esir-i İştiyâk

Hiçbir günün ertesi yoktur ve onca zaman

takvimlerden sadece dünü kopardım ben

geçmişi eksiltmek için.

Büyük rüzgarları, fırtınaları bekledim.

Gövdesinden yaralı uçurmalar, çamlıcalar, kadırgalar

çürüyen bedenler arasında bekledim.

Biliyorum, gelmeyecektin çünkü sesim

İnceltilmiş yalanlar söylerken kısılıyordu.

Sözcükler dudaklarımdan değil

Gözlerimden ellerimden dökülüyordu.

Hiçbir günün ertesi yoktur ve onca zaman

Hep aynı günü yaşadım ben.

Senin gülüşün soldu, yüzün eksildi, bedenin soğudu.

Güzel isimler buldum çıkmazlarımıza.

Camlara selam veren bulutlar,

kuş evleri, yalın ağaçlar, yorgun kaldırımlar

tüm benzetmeler anlamını yitirdi.

Sahici acılar edindim o yüzden.

Hiç olmamış gibi de yapılmayacak türden.

insan sevişerek çoğalıyor elbette

neyi çoğalttığımı ve neyle seviştiğimi bilmeden

bırakıyordum kendimi kör kuyuların içine.

Bunu yaparken de sokak lambaları yanıyordu.

Öğrendim insan sıradanlaştırdığı şeylerden

utanmıyordu.

hiçbir günün ertesi yoktur ve onca zaman

duraklarda, iskelelerde, vapurlarda,

trenini yitirmiş istasyonlarda,

yağmurdan kaçanların

sığındığı saçak altlarında bekledim seni.

Biliyorum, gelmeyecektin çünkü

Kusacak bir öfken yoktu senin.

Eksildiğin, yenildiğin, geri istediğin

bir şey de yoktu bende.

Belki sadece tozlanmış bir isim zihninde.

Oysa aşk gibi geliyor insana yaraları …

telaşlı bir kuş uçuşunda kaçıp gidecekmiş gibi canı

tutmak istiyor onu içinde.

Şimdi upuzun yatıyor zihnimde

Kimbilir hangimizin

Bu düellodan arta kalan cesedi

Bazen bir ünlem bazen de soru işareti.