diriliyor toprak, suların izlerine damlıyor buz dağları
seni benim bataklığıma hapseden akıntının peşinde
yepyeni bir güne uyanıyor , yemyeşil bir güne ….
elimin ayasında ve suyumun aynasındasın
nazlı bir nilüfer gibi ,
karanlığın ortasında bir fer gibi.
seni benim bataklığıma hapseden akıntının peşinde
okyanuslardan göçen kuşların hikayelerini fısıldıyorsun
karanlık sularıma engin denizlerden mavilikler taşıyorsun .
elimin ayasında ve suyumun aynasındasın …..
benim gölgem, sunağından çalınmış bir kurbandır;
ishak ya da ismail; sözcüklerim bileylenmiş bir bıçak.
benim gölgem, ışık dolu dolunaylardan saklanandır.
kıvrılmış bir taşın altına tedirgin yatan yılandır.
Gözlerimi mavi boyunlu bir tavus kuşuna bağışladılar
kibrim çırılçıplak ve sahipsiz kaldı; nasıl bir inkardır?
ellerim hayat ağacının sarılmış sımsıkı dallarına;
Benim gölgem, koparıldıkça özgürleşen bir yapraktır.
…..
Düşecek yer yok, çöküş olur ancak bu gök-kubbeden
Yaşamak doğumlardan da sancılı bir ablukadır.
Herkes küllerinden doğamıyor; yanıp savruluyor bir çoğu
Benim gölgem, cehennemi yurt edinmiş bir zümrüt ü ankadır.
sular aştı dalgakıranları, bütün bütün kemiriyor bizi deniz,
ölü denizanaları gibi karaya bırakıyor sonra parçalarımızı .
düğümlendi dönemeçlerde, yağmur ikliminden sürgün kılındık biz
sildi gitti seller heybelerde taşıdığımız yollarımızı.
kucağımda, bir yarım ay ,
eksik kalmış bir yaşam gibi ölür.
alın yazısı diyorlar , bir avuçta birikir hepsini toplasan ,
geçmiş, sesini kaybetmiş bir kelam gibi ölür.
bir ağaç çırılçıplak karşılar kışı,
bir nehir kurur gider yatağında
ateşini nasıl harlar bir ay günberi,
ters dönmüş bir doğum sancısında.
eğilip büküyor, eksilip tamamlıyor kendini,
ötekinden bir tasmayla
insan, nasıl evcilleştirdiyse gölgesini
bir sokak lambasında .
kucağımda bir yarım ay,
eksik kalmış bir yaşam gibi ölür
hangi düşle perçinlenir
dört nala koşturulmuş, törpülenmiş bir ömür .
denize ışıktan bir yol çizer,
Musa’sıdır günberi yakamozların
yarına ordan geçer
ne varsa dünden arındırdığın
Bulutlar arkasına saklanır ay
uyur gecenin koynunda bir cinnet nöbeti
Sulara karışır gölgemiz
baştan aşağı karalanmış, silinmiş, karalanmış, silinmiş
tükürüklere boğulmuş bir faili meçhul cinayeti .
Yavaşça kayboluyor, karanlığın koynunda katilimiz.
Elleri gölgeme sığınıyor, gövdesi evlere
Biz bir tersine göç gibiyiz
sesimiz yabancılar içinde boğuluyor,
biri gölgeme sığınıyor,
bir çocuk gözleri, kanlı elleriyle sığınıyor.
anladım içindekini öldürdü
pusuda puslu bir havada belki de
vakitsiz bir göç mevsimi
elleri gölgeme sığınıyor , gövdesi evlere …
içimde açgözlü bir kemirgen bütün ruhları çalar
kuşatılmış kentlerin sokaklarından
ayıkladım saçlarına sinmiş barut kokusunu
dirilttim seni de öyle bir meydandan.
yarına nasıl ulaşır umut
düne kurulmuş bir barikattan?
içimde bir kemirgen, unutuşun ismi faili
siliyor yüzleri birer birer aklımdan
kayıp ruhların içinde kaybolma gel
gülüşün aydınlansın ay ışığından.
gözlerimi kapattığım her karanlığa sızıyor ışık
başkalarının aynasında nasıl tutunuyor bir yosun gibi.
gözlerimi kapattığım her zamana sızıyor ışık
kimse oluyor, dün var olanla yoksun gibi.
biri bana izlerini bıraksa içim acır ,
hangi duvarımda taşısam yıkılır gölgesini…
gözlerimi kapattığım her geçmişe sızıyor ışık
boğum boğum bir gökkuşağı eskisi…
başı ezilmemiş bir umut oluyor bütün yollar
dönüp gitsem damarlarımda taşırım bütün zehirini .
elini tutsam yanı başımdaki gölgemin
azadını isteyecek yaşamak için kendi seçimini,
oysa ışığın yazgısıdır onu bana prangalayan,
anlatsam anlamaz hiç öğrenmedi benim dilimi .
gözlerimi kapattığım her bana sızıyor ışık
kesilmiş damarlarımdan sızıyor ışık her yana .
yavaşça alıyorum onu içeri
kendi girdabında boğulmaktır ışığın kaderi.
kırmızı bir gülle kuşatılmış
bütün yaralarımız kanar
ateşle dağlanmış
bütün yaralarımız kanar
ilk dördünden dolunaya döner gibi
bütün gölgelerimiz kanar…
kendi ömrüne kattığın ne varsa
kuşatılmış başkalarınca
yasak bir meyveye çiçek vermiş dal gibi
kırılır ucundan kanar.
Bütün cennetler cehennemin ortasında
bütün kaçışlar sokağın çıkmazında
bir kelebek kozasından çıkmak istese
rengarenk kanatlarından kanar.
Beni aydınlıktan çıkardılar
Bir enkazdan çıkardılar beni
Geceyi delen küçük bir mumdum ben
Güneş’in gölgesine hapsettiler beni
Beni aydınlıktan çıkardılar
Başkaları için kör ettiler beni
Sönsem ardımda bir duman izi..
Bir ay tutulması .
Taşlar denizinde cilalanmış
Bir ışıkla boğdular beni…
Üstümdeki toz kalkmaz
Işığa aç bir ayna gibi
Karanlığa hapsettiler beni.
Önce öldürdüler
Sonra Güneş’in karnından
Yeniden doğurdular beni.
Ben suları mavi sanırdım; ırmakları, denizleri , okyanusları .
Ben dünyayı içimde ne varsa o sanırdım.
Avucumda kırılıp dökülmeden önce,
ben suları mavi sanırdım…
Bütün renkleri soyuna bilirsin;
Hatta kokun bile siner kimisine,
Hatta bir geçmiş gibi tutunabilirsin de delicesine ,
Okyanuslar, denizler, ırmaklar hiçbirine sığamaz mavi
taşar tüm sabahları gökyüzüne.
Ben dünyayı içimde ne varsa o sanırdım
Tutup yağmura savurmadan önce …
Bir insanı önce düşleri kör edermiş ,
Ben kuşları da mavi sanırdım içimdekini öldürmeden önce.
Dinçer Yurttaş 