Uyku

 

demir nasıl erirse  bir dağın içinde  uyku da öyle eritir zamanı,
çaresiz bir mühürle kapatıyorum göz kapaklarımı …
Oysa direniyordu içimde, kendi kendini zikreden bir korku
tanıdık şeyler tekrarlandıkça nasıl da köpekleştiriyor insanı .
ansızın sabah olur diye kıvrıldım, işte böyle bir karanlığa
sen yanı başımda bir bize döndün, bu ödünç alınmış bir düştü.
durmadan çoğaltıyordu kendini sana ait kelimeler
sen yanı başıma kıvrıldın, uyku bir içe dönüş’tü.

bırakır yere ağaç  yük olursa meyvesini , rüzgara soyunur çiçekler
insan terk edemiyor, bir atın yelesine sarılır gibi kucakladı mı bir düşü
Düşme korkusu belki bu, dört nala  geçiliyor kimi asırlar.
uyku,   vakitsiz tutkuların giysisi; yaşamak büyük ayıp;
senin içinde saklıyorum ben günahlarımı, bir dağ örtmez onları
yedi kollu bir in içinde, damarları irin içinde saklıyorum
sırılsıklam ter içinde, albasanlar, karabasanlar ve endişelerim
yitirmekten korktuğum ne varsa onları sayıklıyorum.
varlığı kimi şeylerin, kiminin de yokluğu köpekleştiriyor insanı .

bir kentte kayboldum, bütün sokakları birbirine benziyordu ,
bütün merdivenleri yorgun bir akşamüstüne bıraktı beni
dokunsa diriltebilmek tüm cansız bedenleri
uyku, bir katilin tüm cinayetlerinde umduğu buydu …
“keyf”  sanıyor çoğu insan,  oysa ashab-ı kehf ehliyiz
bir ine sığınmışız, bir rahim ağzı gibi dar;
birine sığınmışız, anne olmuş bizim sürgünümüzle…
bir kentte buldum, ne zaman yüzüne baksam gözlerinde ben
uyusam zaman duracaktı  ya da bir rüzgardan arta kalacaktı
korkuların beni kıskıvrak yakaladığı bir sokaktı
sana söylemek istediklerimi kendime tekrarlıyorum
tereddütler nasıl da köpekleştiriyor insanı…

Uyku, tek yolu kendini bağışlamanın
ve ıssız bir düşte bir cinayete tanık olmanın .